RIMSKI BROJEVI

U starom Rimu nula još nije bila otkrivena, te zbog toga nije postajala kao broj, pa je zbog toga razvijen sistem brojeva koji je bio znatno komplikovaniji za pisanje i računanje od današnjeg.
Iako su vrlo nepraktični za korišćenje, rimski brojevi se još uvek ponegde koriste zbog svoje vizuelne upečatljivosti.

Osnovni simboli

Sistem rimskih brojeva ima 7 sledećih oznaka:
I - oznaka za broj 1
V - oznaka za broj 5
X - oznaka za broj 10
L - oznaka za broj 50
C - oznaka za broj 100
D - oznaka za broj 500
M - oznaka za broj 1.000

Neki brojevi se dobijaju jednostavnim kombinovanjem sedam osnovnih brojevnih oznaka.
Pravilo je da se ista cifra u jednom broju može ponavljati najviše tri puta:
II=2
III=3
XX=20
XXX=30
CC=200
CCC=300
MM=2000
MMM=3000

Ostali brojevi se dobijaju nešto težim izvođenjem iz sedam osnovnih brojevnih oznaka, tj. njihovim sabiranjem ili oduzimanjem:
- ako je cifra koja se nalazi iza cifre jednake ili veće vrednosti, ona se sabira na tu vrednost kao ovde: LXXX=80
CL=150
DC=600
MD=1500

- ako je cifra manje vrednosti ispred cifre veće vrednosti, onda se manja cifra oduzima od veće, kao ovde:
IV=4
XL=40
XC=90

- ako se cifra manje vrednosti nalazi između dve cifre veće vrednosti, njena vrednost se oduzima od vrednosti druge i dodaje na vrednost prve cifre, kao ovde:
XIX=10+(10−1)=19
CXC=100+(100−10)=190
MCD=1000+(500-100)=1400

Najveći broj koji se mogao napisati rimskim brojevnim oznakama je 3999 koji se pisao ovako: MMMCMXCIX